Kerstpakket

Op de eerste kerstdag van 1997 was de eer weer aan mij om de feestelijke kartonnen doos open te scheuren. Een lieflijk rotan picknickmand kwam tevoorschijn. Degelijk gevlochten van lichtbruine stokjes gelardeerd met donkere steken die ook de mond snoeren. Twee handvatten en de sluiting van de deksel in cognackleurige leer staat er sierlijk bij. De slot was toentertijd van blinkend messing met een draaisluiting. Ik ontknoopte de deksel. De binnenbekleding van zonnebloemen straalden zomergloed in de woonkamer die uitkeek op de besneeuwde Componistenlaan in Tilburg. De gele kunststof serviesset bracht harmonie.

Geduld tot de eerste lentedag dat we ons buiten konden begeven op fijn groen gras had ik niet. Een picknickkleed evenmin. Daar hadden we een dunne deken voor die te rusten lag in de lade die je minst gebruikt, maar de symbool was van vreugde en levenslust.

Uit de kast haalde ik de deken en verspreidde ik die midden in de woonkamer. Op het aanrecht lonkten de schalen met fingerfoods. Brokken Feta, gesneden tomaten, komkommer in blokjes en olijven op een bed van Romeinse sla, al noemden we die Turks.

Ons snel brood was luchtig en knapperig. Met kwark kaas en peterselie belegde loempiavelletjes rolde ik sigaretten borek die eerder op lange sigaren leken. Knisperend gebakken in de olie om de tanden erin te zetten. Op moeders recept Turkse gehaktballetjes. De hartzwerik in maïzena gerold en gebakken met roomboter. We hadden er cola en mayonaise erbij gehaald. De onbetwistbare combinatie.

De picknickmand pakten we uit, wit geblokte koningsblauw servetjes toe. Het zout- en peperstel stond klaar. Het was schitterend, welhaast romatisch. Om de kracht bij het tafereel te zetten besloten we te doen alsof we echt ver van huis en haard waren. Het was een kwestie van goed inpakken, zorgen dat we niets vergeten. Naar huis gaan voor een wissewasje zou de pret bederven, dan konden we net zo goed inpakken.

Doen met wat we voorhanden hebben, dat is picknicken. Meer dan wat er ontbrak was de ervaring die ons is bijgebleven. Herinneringen maken als achterwacht voor nageslacht.

De laatste dagen struikel ik over de verhuisdozen. Stiekem hopen de spullen en de stof zich op in de lade kasten, legplanken, zolder, kelder, schuur. Achter de schuifdeuren, deurklinken, deurknoppen en druktoetsen. Uitgestald voor je neus, op plekken waar je vergeet te kijken. Het is uitpluizen.

Ons bestek is overhoop. De wildgroei aan stukken is voornamelijk aan mij te danken. Van een met steentjes bezet schoengesp waar ik maar geen afscheid kon nemen, tot de tickets van musea, citymaps en reisboeken. Tekens aan de wand, steuntjes voor het geheugen. Een mand vol eens een keertje gedragen pantys, waarvan de hold-up kleefranden niet meer plakken, tot een zwart witte boeren zakdoek die ik weggegooid dacht te hebben.

Het zit in de aard van het beestje. Wat dierbaar is houd ik het liefst dicht bij mijn hart, hoe pijnlijk het besef ook is dat ik niet alles mag houden.

Eerlijk is eerlijk, het is kiezen en delen. Mijn handtekening staat op de laatste pagina tussen mijn naam Hulya Aydogan en PARAAF VROUW 2022-1 HA. Mijn stempel drukte de stemming, al was de laatste hoop allang vervlogen.

Mijn gedachten waren al bij de bezichtiging van 12.45 uur in de Zwaaluwstraat 32a In de Rotterdamse Charlois die mij leek te roepen. De opkomende wijk van de arbeidersklasse. Waar ik vrij ben te vliegen en thuis te komen. Achteraf bleek beter alles te laten zoals het is en na Spanje en Turkije kijken, met veilige onderkomen wanneer vrienden komen logeren of noodopvang voor weggelopen meiden.

Het huis moet leeg. De datum sleuteloverdracht van 1 juli nadert zienderogen. Daarna heb ik geen onderkomen.

Ik ga sowieso langs bij mijn ouders en misschien een tijdje wonen bij de stad waar mijn wieg stond. Op zoek naar mijn gelukkige kinderjaren in de nu zo sobere Ankara. De mensen van de stad en het land opnieuw ontdekken. Kijken of we elkaar terug kunnen vinden, de banden aanhalen en kussen. Mijn echte naam AYDOGAN (volle maan) weer eigen maken.

Waar kan ik mijn picknickkoffer beter deponeren dan bij Fenix die in Textielmuseum in Tilburg komt collecteren?

Hulya AYDOGAN