Senol (1952) kwam zogenaamd voor een gezinshereniging, maar bij zijn ouders heeft hij zich nooit thuis gevoeld. "Jammer dat mijn moeder mij gered heeft van de verdrinkingsdood." Met zijn dikke linkerbeen weet hij zich geen raad. Aan zijn geheugen mankeert niets. "Ik herinner me alles."
Praten over zijn leven doet hem meer zeer dan zijn heup die ontzet is tijdens een arbeidsongeluk aan de Rotterdamse haven. Met de pijn heeft hij leren leven. Wat hem steekt is de ellende van de eenzaamheid. "Niemand kan het schelen of ik leef." Hij voelt zich afgedankt als de huisraad bij de container voor zijn flat aan de Riederstraat.
Tot zijn voet klem kwam te zitten tussen de riemen van de transportsysteem werkte hij in dezelfde fabriek. Hij heeft lang gesteggeld met zijn heup maar stond later weer op de benen. Zijn loopbaan bij zijn volgende werk was naar zijn zin. 25 jaar lang was hij zetter bij de Nederlandse Speciaal Drukkerijen BV. Hij spelt het adres in gebrekkig Nederlands aan de Abtswoudseweg 8 in Delft. Zijn tijd daar mist hij.
Na zijn pensioen heeft hij een tijdje vrijwilligerswerk gedaan in de keuken van het bejaardenhuis bij hem achter, dat beviel hem niet. Het liefst ga ik werken, zegt hij maar lopen of lang staan kan hij niet meer. Zijn Turkse leeftijdsgenoten gaan vaak 6 maanden naar hun vaderland, hij is daar al 10 jaar niet geweest. Zijn oude vrienden die nog leven, maken slechts een vluchtig praatje.
Het was koud en sneeuwde op 10 oktober 1970 toen hij arriveerde aan de Albregt-Engelmanstraat 27-a. Zijn vader Huseyin werkte al 10 jaar Rotterdam, zijn moeder Cevahir 2 jaar. Senol kwam zogenaamd voor een gezinshereniging, maar bij zijn ouders heeft hij zich nooit thuis gevoeld. Hij was een jaar of 15 toen zijn ouders hem achterlieten in hun dorpje aan de Turkse Zwarte Zee. Daar moest hij voor zijn broertjes en zusjes zorgen. 8 kinderen in totaal, met hem erbij. Een te zware zorg op zijn jeugdige schouders: "Ik heb veel ellende gekend."
Eenmaal hier ging hij aan de slag bij de transportband van een meelfabriek aan de haven. Het gezin had geld nodig. Hij moest al zijn salaris inleveren. Zijn vader was drank- en gokverslaafd. Zijn moeder was shopaholic met veel schoenen. "Ik ben onderdrukt en veel geslagen", zegt hij bitter. "Ik had geen vader, ik had geen vader", schudt Senol zijn hoofd. Huseyin was toen in leven.
Met zijn dochter en vrouw heeft hij geen contact. Zijn zoon spreekt hij amper en ziet nog minder. "Bemanning volgt de kapitein", zegt hij. Zijn vrouw en kinderen hebben hem 28 jaar geleden verlaten vanwege zijn zware alcoholverslaving. Sindsdien ligt hij op een matras voor de tv tot hij in slaapt valt.
Een paar jaar geleden werd hij onwel op straat en met een ambulance vervoerd. Op advies van de arts is hij gestopt met drank en roken. Zijn leven heeft hij verbeterd. Aan zijn huis is in 28 jaar niets veranderd.
Klik hier of op zijn foto voor zijn verhaal in beeld
Reactie plaatsen
Reacties