Ik mocht niet studeren, mijn jongste zusje Merve is advocate. Ze is bij mij op bezoek met mijn zwager en nichtje. “Wat gaan hier veel sirenes af!”
Tijdens mijn verloving in de Turkse havenstad Mersin was onze moeder hoogzwanger op haar. Ik was 13 lentes jong, moeder 29 jaar. Dat is 34 jaar geleden.
Mijn redder op het witte paard was pas 19 jaar, woonde met zijn ouders in Tilburg en naar ik vernam zou hij een goede man worden. Toen zijn ouders mijn hand vroegen, was mijn aanstaande bruidegom er niet bij. Ik vroeg me niet eens af waarom. Hij was mijn ticket naar vrijheid, dat ik na twee jaar verloving zou verzilveren. Twee eeuwen leek het wel toen.
De geboorte van Merve bood soelaas. Ik was stapelgek op haar. Moeder kreeg haar van borst tot borstvoeding. Zelfs 's nachts wilde ik voor haar zorgen. Onze dagen waren afgeteld. Haar achterlaten in de armen van moeder stelde mij niet gerust, ik vreesde voor haar lot. Dat zij ook op naailes moest, in plaats van naar school. Ik vertrok, zij bleef.
Mijn ouders misten mij, dat maakte hen wijzer. Merve moest en zou studeren. Voor haar opleiding rechten verhuisde zij naar een andere stad. Onze ouders hebben het voor haar compleet ingericht. Als afstudeer cadeau kreeg zij een eigen kantoor in Mersin vlakbij het ziekenhuis in het centrum van de stad met ruim twee miljoen inwoners. De havenstad aan het zuidoosten van het land is een belangrijke toegangspoort voor nationale en internationale handel en kampt ook met ernstige drugsproblematiek.
Ik verheugde me op haar bezoek met haar gezin. Tussen de regenbuien door liet ik trots als een pauw pleisterplekken zien in mijn buurt, de stad en het land. Kocht #kaas voor ze, sleutelhangertjes met #klompen, koelkastmagneten met #molens en #tulpen. Van de dingen als herinnering aan hun vakantietijd bij mij en mijn dochter.
Het is bijna donker, wij staan op mijn balkon te kletsen. In de verte luiden weer de politiesirenes. Richting het Zuidplein, schat ik. “Wat gaan hier zo veel sirenes af! Mijn kantoor is vlakbij het ziekenhuis, zelfs daar hoor ik die niet vaak als hier. Mijn bezoek aan Nederland zal ik herinneren met sirenes!” Zij is voor het eerst in mijn nieuwe huis en staan de #politiesirenes in haar geheugen gegrift.
De #noodklokken klinken, zei ik, voor ons allen.
Zij vertrok, ik blijf!
Denkend aan #Holland hoort zij de loeiende sirenes..
Reactie plaatsen
Reacties