Een kus op het voorhoofd van haar vader en een kus op de wang van haar moeder: voor Bengül (34) uit Lombardijen is elk bezoek aan haar ouders een warm bad. Deze gevoelens vormen de onmisbare basis die deze afgestudeerde lerares aan haar twee kinderen (12 en 8
jaar) doorgeeft, samen met eerlijkheid als levensmotto: "Zolang je niet liegt, is alles op te lossen."
Bengül groeide op als de jongste in het gezin, en haar ouders werken in de kassen bij bloemkwekerijen. "Ik heb alle liefde gekregen die ik zou moeten krijgen", zegt ze met een glimlach. “Ik ben verwend." Ze mocht alles wat ze wilde en kreeg alles wat ze wilde, maar
leerde ook op haar eigen benen te staan. Haar ouders hadden op jonge leeftijd hun eigen vaders verloren en kenden de waarde van hard werken en eerlijkheid.
Haar ouders komen uit arme gezinnen en moesten overleven in de Turkse provinciestad Kayseri in Midden-Anatolië. "Mijn moeder was 7 jaar toen ze alles samen moest doen met mijn oma en tantes. Mijn vader was 9 jaar. Hij moest als oudste zoon jong aan het werk om het gezin te onderhouden. Later kwam hij naar Nederland als gastarbeider. Je moet hard werken voor jouw doelen en jouw geld eerlijk verdienen. Dat heet bij ons alin teri.” Dat onderdeel van de Turkse cultuur is een leefwijze. Deze waarden werden aan Bengül doorgegeven als kostbare erfenis. “Alin teri is het mooiste wat ik heb gekregen.”
'Ik moest het leven leren kennen'
Haar ouders wisten de traditie uit hun land van herkomst en de vrijheid in Rotterdam goed te combineren. Bengül hoefde niets verborgen te houden en kreeg alle ruimte voor haar ontwikkeling. Deze openheid en steun van haar vader waren niet acceptabel in haar sociale omgeving, waar meisjes en jongens vaak niet met elkaar omgingen. “Mijn vader zei dat het niet beschamend is een vriendje te hebben.” Hij drukte haar ook op het hart dat ze niet met de eerste beste hoefde te trouwen. “Hij zei dat ik eerst mezelf en het leven moest leren kennen. Uit mijn omgeving hoor ik dat er best veel vrouwen hun huwelijk als uitvlucht zagen omdat ze thuis problemen hadden.”
Ook tijdens haar zwangerschap liep Bengül op de troepen vooruit. Ze vertelde aan haar vader dat hij opa werd in plaats van haar moeder in te schakelen als boodschapper. “Ik was gewoon getrouwd en zwanger.” De aankondiging van een baby hint naar seks. Dat nieuws aan je vader zelf brengen, vonden vrouwen in hun omgeving onbetamelijk. “De generatie van nu is anders, die viert het blijde nieuws samen met hun ouders.”
Als ze kinderen naar basisschool de Catamaran brengt, loopt ze naar de koffiekamer voor de moeders waar ze andere vrouwen ontmoet. Ze oefent haar beroep niet uit, ze helpt voornamelijk Turkse vrouwen met hun administratie en gaat mee als vertaler. “Zonder hulp komen ze er niet. Jammer dat ze de taal niet spreken. Vroeger was inburgering niet verplicht. Ze kunnen alsnog leren maar zeggen dat ze er geen tijd voor hebben.
Volgens mij is het een kwestie van willen, tijd en energie erin steken. Waar een wil is, is een weg.” Vrijheid en zelfontplooiing draagt ze hoog in het vaandel. Daarnaast werkt ze als vrijwilliger bij een verzorgingshuis waar ze koffie drinkt met ouderen. Dat vindt ze belangrijk. “Ze hebben
gezelschap nodig.”
De tekst gaat verder na de afbeelding.
'Ik zie moeders die meer aandacht voor hun telefoon hebben dan hun kinderen'
Ouders van Bengül verblijven zes maanden in Turkije. "Als zij niet hier zijn, voelt Nederland te klein. Ik ben een papa’s kindje.” Een goede band met de kinderen heeft niets met geld te maken, maar alles met praten, tijd en aandacht voor elkaar hebben, vindt ze. Liefde, aandacht en vertrouwen. "Kinderen bloeien daarvan op. Ik knuffel graag, gelukkig mijn zoon ook. Dat is heerlijk! "Ik ben blij dat jij mijn moeder bent', zegt hij dan. "Haar kinderen weten dat hun ouders er voor hen zijn. "We zijn geen superhelden, dat zeggen wij ook. We vertellen dat ze samen sterk staan en dat ze alles mogen bespreken. Je hoeft niet te liegen, we komen er wel samen uit."
Ze neemt de behoeften van kinderen serieus en biedt een luisterend oor. Wat haar betreft, moeten meer ouders dat doen. Ze ziet moeders die vaak meer aandacht voor hun bezoek of telefoon hebben dan voor hun kinderen. Dat betekent niet dat ze alles uit haar handen laat vallen, als de kinderen haar nodig hebben. “We hebben regels, die regels maken we samen.
Daar moeten we ons net zo goed aan houden als de kinderen. Leren met geld om te gaan is een ander speerpunt van haar opvoeding. Bengül leerde op jonge leeftijd sparen. Op Koningsdag verkocht ze haar oude kleren, knuffels, en nintendo. Ze ging ook langs bij de familie en kennissen om spullen te verzamelen die ze kon verkopen. Ze vindt het belangrijk dat haar kinderen leren budgetteren. Ze hebben een eigen bankpas en als ze een ijsje willen, kunnen ze zelf pinnen.
De tekst gaat verder na de afbeelding.
'Na het nieuwjaar nam ik de schade op met de kinderen'
Een aantal jaren geleden is ze na het nieuwjaar met haar kinderen de straat opgegaan om te kijken wat er was vernield. De schade opmaken, zoals zij het noemt. “We liepen een rondje in de buurt. Kijk, het glas van deze bushalte is vernield. Dat kost de gemeente duizenden euro’s. Bovendien kunnen mensen niet zitten, er liggen overal glasscherven. Nu moeten ook de ouderen 20 minuten staan wachten op de bus.” Dat heeft diepe indruk gemaakt op de kinderen. Ze hebben er soms nog steeds over.
In haar jeugd trommelde een actieve buurtbewoner in de zomer de kinderen uit de buurt op. Ze kregen een zak, een bezem en zorgden samen voor een schone omgeving. “We hadden echt plezier samen. Die cohesie is er niet meer.” Dat vindt ze jammer. “Ze weten niet eens wie de buurvrouw is. Voetbaltoernooien en picknicken in de wijk kunnen dit verhelpen, denkt ze. Dat er geen buurthuisjes meer zijn, is haar een doorn in het oog. Een eigen plek voor jongeren. Het huis van de wijk is beperkt open en daar zitten meestal ouderen. Jongeren zitten liever met hun leeftijdsgenoten.
Over de toekomst is Bengül somber. “Het gaat de slechte kant op, alles wordt duurder. Zelfs voor mensen die het breed hebben, wordt het moeilijker rond te komen. Als een puber schoenen van 400 euro wil, is dat voor veel ouders niet betaalbaar. Ouders moeten hun kinderen sowieso leren dat het niet belangrijk is wat je draagt. Blijven kopen is geen oplossing. Dat heeft geen eind.”
Herinneringen maken, dat is wat zij waardevol vindt. Nog altijd gaat ze met haar vader naar Blijdorp. Dat is hun jaarlijkse uitje samen met de kinderen. “Ik verheug me daar nu al op!”
Reactie plaatsen
Reacties