In de bescheiden flat van Neghem Al Obeidi (50) en haar drie hoge begaafde kinderen in Lombardijen hangt nog steeds de sfeer van de verjaardag van Mario, hij is eergisteren 13 jaar geworden. Op de eettafel van de christelijke Irakese staat nog de red velvet taart van Dudok, en in de hoek van de woonkamer zweeft een heliumballon. Ze ontvluchtte haar vaderland 20 jaar geleden en woont sindsdien in Lombardijen. "Een kind moet je omarmen met mooie woorden, aandacht en liefde.”
Neghem benadrukt dat ze niet het juiste voorbeeld heeft gehad van haar ouders en dat ze het ook niet altijd goed heeft gedaan met haar kinderen. Ze was nog maar zeven jaar oud toen Saddam Hoessein de invasie van Iran begon, en de oorlog duurde acht jaar. Toen ze
een training tot kindsoldaat moest volgen, was ze zo oud als Mario. De terugslag van de kalasjnikov tegen haar schouder en het fluiten van kogels in haar oren bezorgden haar blijvende jeugdtrauma's. “Ik was nog maar een klein meisje. We moesten leren schieten, voor het geval dat. Het wapen was zo zwaar dat ik hulp van een man nodig had om het te dragen.” Gelukkig waren dit slechts trainingsoefeningen.
Veel van haar vrienden verloren familieleden tijdens deze vernietigende periode. Tanks zwierven door de straten en de nasleep van de oorlog lag in de vorm van slachtoffers verspreid over de trottoirs. Deze gruwelijke taferelen kwamen tot uiting tijdens haar tekenlessen. Op school, waar fysieke straffen maar al te vaak voorkwamen, werd ze gedwongen verplichte koranlessen te volgen. Het was ontmoedigend voor haar dat haar
christelijke identiteit niet werd geaccepteerd, aangezien de bevolking van Irak diep vroom was. Als alleenstaande moeder put ze kracht uit haar geloof, waarbij ze benadrukt dat het voor haar geen verschil maakt of je Hem nu God, Allah of een andere naam geeft. "Wij
geloven hetzelfde."
Een jaar vóór de invasie van Irak verlieten zij en haar moeder het land. Haar vader was overleden. Op 29-jarige leeftijd begon ze aan deze reis, waarbij ze de hulp inriep van mensenhandelaren. Ze hadden alle twee geen idee wat hen te wachten stond. Haar aankomst in Nederland beschouwt ze als haar wedergeboorte op 6 juni 2002, een feest dat elk jaar wordt gevierd.
De tekst gaat verder na de afbeelding.
'Het gaat niet om het huis, om de wijk of om het land, maar om mensen'
Neghem spreekt haar dank uit aan God dat Hij haar naar dit land heeft gebracht en benadrukt dat haar liefde voor Nederland diep in elke vezel van haar wezen zit. "Het draait niet om het huis, de buurt van het land. Het gaat om de mensen die ergens iets moois of juist
minder moois van maken."
De eerste jaren waren buitengewoon uitdagend. "Ik werd van de ene op de andere dag ontworteld." In die periode was er minimale ondersteuning in haar eigen taal. Ze had contact met landgenoten en ontmoette in die tijd ook haar man. Samen kregen ze drie kinderen. Hij probeerde haar te onderdrukken door middel van verbaal, fysiek en financieel misbruik. Ze sprak de taal niet en kreeg geen geld voor boodschappen.
Ze verborg haar blauwe plekken onder haar kleding, leerde de taal en zette zich drie jaar lang in als vrijwilliger op school en bij de gemeente Herenwaard. Daar hielp ze andere vluchtelingen. Iets teruggeven aan de samenleving is haar plicht, vindt ze. Ze stond aan de frontlijn met de jeugdzorg, huiselijk geweld en het wijkteam. Het is haar bekend dat mensen bang zijn voor de jeugdzorg. Ze benadrukt dat de jeugdzorg pas ingrijpt als daar reden voor is zoals verwaarlozing of mishandeling. Ze is opgetogen en dankbaar voor het bestaan van de jeugdzorg. Meisjes die met incest te maken kregen, konden in Irak nergens terecht.
Zelf wordt ze ook geconfronteerd met uitdagingen voor haar kinderen. Hun zonen zijn hoogbegaafd en autistisch. Laurens zat op de basisschool de Catamaran in de groep van Erasmus Junior College. De vakken die hij volgde over economie, psychologie, geneeskunde en filosofie vond hij even leuk als Call of Duty spelen. Hij scoorde het hoogst op de Citotoets. Buiten was Laurens kalm en braaf, maar thuis was hij heel actief. Hun
persoonlijkheden botsten en hij verzette zich tegen haar autoriteit. Neghem schrijft dit gedeeltelijk toe aan de opvoedingsfouten die ze hadden gemaakt en natuurlijk aan de manier waarop haar ex-man haar behandelde. Ondanks de uitdagingen met Laurens maakte ze de keuze om een betere toekomst te zoeken en zich los te maken van wat zij omschrijft als ‘de gevangenis’. Ze is trots dat ze de beslissing heeft genomen om te vertrekken.
Haar uitkering is geen overvloed, maar haar kinderen begrijpen dat hun geluk niet afhangt van designerkleding. Ze is eerlijk tegen haar kinderen. “Dit is ons leven. We moeten keuzes maken." Waar ze kan, komt ze tegemoet aan de wensen." Godzijdank, gaat het goed met ons.” Maandenlang heeft ze gespaard voor Mario’s verjaardag. Extra cadeautjes heeft ze geregeld via Stichting Jarige Job.
Mario is een liefhebber van Pokémon en koken. Hij kreeg een Pokémon-handboek en spel. En voor zijn spaarpot 50 euro, om een goede fiets te kopen samen met zijn oma. Zijn broer Laurens schonk hem een oranje beker in de vorm van een pompoen. En snoepjes, voegt Neghem toe. Het was een mooie familiedag met haar moeder die een paar straten verder woont. “Godzijdank kunnen we dit doen en krijgen we hulp." Het gaat niet om materialisme, vindt ze. “Een kind is net een spons, hij neemt op wat de ouders hem geven.”
Laurens draagt sinds zijn vijftiende al bij aan de financiën van het gezin. Hij verdiepte zich in de politiek en scherpte zijn debatvaardigheden aan tot een hoog niveau. Momenteel studeert hij rechten aan de Erasmus Universiteit en werkt hij als griffier bij een rechtbank. Tania gaat naar het gymnasium en concentreert zich op haar studie.
Voor Mario krijgt Neghem al hulp vanaf zijn peutertijd. Dit begon met het wijkteam en de jeugdzorg, maar het ging niet zoals ze had gedacht. Ze kreeg verschillende begeleiders toegewezen. “Het gaat om energie en het geluk om de juiste persoon te treffen.” Ze volgde zes jaar de lijn van het wijkteam. De flexibele aanpak die bij haar gezin het beste aansluit, bleek niet beschikbaar te zijn.
De tekst gaat verder na de afbeelding.
'Met woorden kun je iemand doden of tot leven wekken'
Neghem: "1+1=2, het moet daarin passen. Ik was het zat." Sinds 2019 krijgt zij pedagogische begeleiding op maat via een stichting. Aanvankelijk kreeg ze geen toestemming van het wijkteam in Herenwaard. “Daar heb ik voor moeten vechten. Ik heb geschreeuwd en gehuild daar. Het gaat toch om het oplossen van mijn problemen? Ik heb iemand gevonden die mij kan helpen. Ik zei dat zij niet kunnen bieden wat we nodig hebben en dat ze mij niet willen laten gaan om het geld.” Uiteindelijk kreeg ze toestemming. Ze is vol lof over haar gezinsbegeleider, die haar ook helpt met financiën of andere zaken.
"Een kind is net een steen, dat uithouwen is het kunstwerk", luidt het wijze Irakese gezegde. Ze reflecteert op haar eigen opvoeding en erkent dat ze niet altijd de juiste begeleiding heeft gehad en zelf ook fouten heeft gemaakt. Ze weet nu beter hoe het gedrag van kinderen wordt gevormd en wijst op het belang van de juiste begeleiding en leerprocessen.
Neghem begrijpt dat kinderen van nature nieuwsgierig zijn, experimenteren en soms fouten maken, vooral tijdens de puberteit wanneer de hormonen hen overspoelen. Ze herinnert zich zelf het stiekem roken en drinken als tiener. “Als je je kinderen een goede basis geeft en
leert het verstand te gebruiken, hoef je niet te vrezen." Volgens haar is de oorzaak van vervelend gedrag van kinderen vaak te vinden in hun thuissituatie, en ze gelooft dat de grootste verantwoordelijkheid hiervoor bij de ouders ligt.
In Lombardijen, waar ze al 20 jaar woont, voelt Neghem zich thuis. De wijk is zo’n 12 jaar geleden grondig gerenoveerd. Veel mensen zijn noodgedwongen verhuisd en wilden niet of konden niet terugkomen. Ze waardeert het dak boven haar hoofd, dat ze voldoende eten en
drinken heeft, en de recente renovatie van haar flat door de woningcorporatie, Havensteder.
De wijk vindt ze mooi en groen, met goed onderhouden grasvelden, speeltoestellen en barbecueplaatsen. Ze ergert zich echter aan mensen die hun troep achterlaten en vindt dat dit moet veranderen. Voor Neghem draait het niet alleen om waar je woont of leeft, maar om het hart en de mensen die de samenleving in orde maken.
De oorsprong van heel veel problemen in de wijk ligt in de financiële moeilijkheden, zegt ze. Ze vraagt mensen om niet gebruikte kleren te doneren. “Geef deze generatie voldoende en goede kleren. Ze willen er goed uitzien en een beetje plezier hebben.”
Het gaat volgens Neghem fout wanneer mensen reageren met emotie in plaats van met verstand. “Met woorden kun je iemand doden of tot leven wekken.” Het gaat om de intentie, om moraal. Als je mensen zacht aanspreekt, dan worden zij ook zachter. Daar begint het mee. Daar moeten wij aan werken, voor de regels, de gemeente, de politie en de overheid."
Reactie plaatsen
Reacties