Psychologe Serap Yilmaz heeft een jaar sabbatical genomen van de gerenommeerde 9 Eylul University in Izmir en is pas verhuisd naar Lombardijen. De renovatie van hun koopwoning, waar ze samen met haar man en twee zoons pas twee maanden woont, is nog in volle gang. De keuken is vernieuwd, de vloer is gelegd, nieuwe kozijnen zijn geplaatst en de muren zijn gestuct. Ze hebben deze stap gezet in de hoop op een betere toekomst voor hun 8- en 14-jarige zoons. "Of we de juiste keuze hebben gemaakt, moet nog blijken."
Het gezin nam twee jaar geleden de beslissing om dit avontuur aan te gaan, gedreven door ontevredenheid over de politieke en economische situatie in Turkije. Serap heeft lang getwijfeld of ze de stap naar Nederland wilde zetten. “Ik ben geneigd in mijn comfortzone te blijven." De man van Serap, voorheen werkzaam als ingenieur bij de gemeente Izmir, nam een sabbatical en reisde alvast naar Rotterdam Noord waar zijn zus woont. Hij vond werk als elektricien en kocht het huis met drie verdiepingen. De keuze is op Lombardijen gevallen vanwege veel Turken die op Zuid wonen.
Serap spreekt alleen Turks en heeft vooral contact met vrouwen die dezelfde achtergrond delen. Telkens wanneer ze haar naam noemt en zegt dat ze net is verhuisd uit Turkije, wordt ze geconfronteerd met verbijstering. Ze vertelt het met een lach: "Het zijn hele lieve mensen, maar erg droefgeestig. Ik krijg alleen maar negatieve reacties: ‘Waarom ben je gekomen? Turkije is paradijselijk. Het weer hier is koud en vochtig, het verpest je lijf en leven.’ Ze denken dat iedereen hier depressief is.”
Hoewel Serap haar achtergrond in de psychologie niet deelt, maakt ze gebruik van haar ervaring als krachtige observator en luisteraar. Meestal zit ze hoopvol te wachten tot ervaringsdeskundigen met positieve aspecten van het leven hier komen, maar haar gesprekspartners lijken daar geen oog voor te hebben. Sterker nog, op een onbewaakt moment hoorde ze hoe er over haar keuze werd gesproken. Ze had al afscheid genomen, maar ze heeft goede oren: “Ze zeiden dat ik nog zal erachter komen hoe slecht het hier gesteld is."
Ze waardeert de frisse bries die haar bezoek met zich meebrengt. "Ik voel me ongemakkelijk en gedemotiveerd door het pessimisme om me heen." Serap twijfelt er niet aan dat er talloze redenen zijn waarom mensen zich ongelukkig voelen. "Waar je ook bent, er zijn altijd positieve en negatieve aspecten. Nergens is het perfect. Als ik kijk naar de situatie van vrouwen en hun rechten, merk ik dat de samenleving erop ingericht is om hen te stimuleren in hun ontwikkeling. Toch lijkt het erop dat ze hier gewend zijn te klagen.” Serap vermoedt dat klagen de manier van communiceren hier is. “Het gemak waarop ze hun klachten uiten, laat blijken hoe zelfverzekerd ze zijn. Ze zijn gezellig, ik kan met ze lachen.”
‘De voortzetting van de lijn is een instinct’
De psychologe heeft de indruk dat mensen zich zorgen maken over de generatieverschillen en dat ze bang zijn voor identiteitsverlies. “Ik begrijp die angst wel. De voortzetting van de lijn is een innerlijk drijf. De kinderen groeien op in een maatschappij waar andere waarden, normen en regels gelden. Ze zijn ongerust dat de kinderen hun cultuur en geloof verliezen." Angst is een krachtige motivator. Van sommigen hoort Serap dat ze een aantal jaren in Turkije hebben gewoond of willen gaan wonen om de band met het land van herkomst te verstevigen. In 2021 woonden in Rotterdam 47.797 mensen met een Turkse afkomst, vorig jaar waren er 50 mensen minder. Of die verhuisd zijn naar andere gemeenten of naar Turkije is niet bekend.
Wat haar verwachtingen van Rotterdam betreft, is Serap teleurgesteld. “Hondenpoep en zwerfvuil op straat, dat had ik niet verwacht. Ik zag laatst nog een jongen van een jaar of 15 de verpakking van zijn eten op de stoep gooien. Niet eens per ongeluk, maar heel bewust.” Het valt haar op dat mensen heel vaak over financiën praten. “Geld lijkt de grote prioriteit te zijn hier. Dat komt bijna altijd als eerst ter sprake. Ik hoor dat alles duurder is geworden en dat ze veel moeten laten. Ik ben nog te kort hier om dit in een goed perspectief te plaatsen.”
Hun oudste zoon zat in Izmir op een privéschool. Ze is onder de indruk van het onderwijssysteem hier. “Jongens voelen zich al thuis in hun klassen. Dat is een verdienste van de leraren en de scholen.” Hun jongste van 8 zit op basisschool de Catamaran. Hij ging alleen op de fiets, maar nog niet zo lang geleden is hij lastig gevallen door een jongetje van 6 of 7 jaar. Dat kind wilde geld van hem hebben. “Sindsdien fiets ik mee of ik fiets achter hem zonder dat hij dat merkt. Misschien had ik een veel te rooskleurig beeld van veiligheid hier, alsof dat soort dingen hier nooit zou kunnen gebeuren.”
Reactie plaatsen
Reacties